מיכאל קרוטיקאָװ

משה־אַהרן ריגערס אױטאָביאָגראַפֿיע שילדערט די װעלט פֿון ליטװישע ישיבֿות אין דער תּקופֿה פֿון גרױסע היסטאָרישע דערשיטערונגען.

זײַנע הילצערנע סקולפּטורן זײַנען לעבעדיק און אינספּירירנדיק, כאָטש ער האָט לאַנגע יאָרן געליטן גרויסע יסורים.

אַ ישׂראלדיקער היסטאָריקער אַנאַליזירט די סטאַדיעס פֿון דער פֿאַרהייליקונג פֿון ייִדיש בײַ חסידים במשך פֿון די פֿאַרגאַנגענע 300 יאָר.

די קינדער־קאָלאָניעס „בױבעריק‟ און „המשך‟ האָבן געפּרוּװט צו נוצן ייִדיש װי אַ קולטורבריק צװישן מיזרח־אײראָפּע און אַמעריקע.

דאָס רוסישע זאַמלבוך „יודאַיִזם‟ גיט דעם לײענער פֿאַרשידענע מקורים אָבער העלפֿט זיי ניט צו פֿאַרשטיין דעם מאַטעריאַל ווי געהעריק.

די זכרונות פֿון אַ פּוילישן ייִד, ערשט פּובליקירט אויף ייִדיש און רוסיש, שפּיגלען אָפּ די איבערקערענישן אין ראַטן־פֿאַרבאַנד במשך פֿון 20סטן י״ה.

די חסידישע שילדערונגען פֿונעם שטעטל באַטאָנען זײַן זיכערקייט, קדושה און רײנקײט אין פֿאַרגלײַך מיט די סכּנות פֿון דער מאָדערנער געזעלשאַפֿט.

דער הױפּטקעגנער פֿון די ציוניסטן איז ניט געווען די ניט־ייִדישע באָלשעװיסטישע פֿירערשאַפֿט, נאָר דווקא די „ייִדישע סעקציע‟.