שלום בערגער

קרח און זײַנע חבֿרה האָבן זיך באַקלאָגט אױף די אומגלײַכקײטן אין דער געזעלשאַפֿט. אַ סך מפֿרשים האַלטן, אַז זײ זײַנען געװען גערעכט.

בײַ אַ סך פֿון די פּאַציענטן וואָס ד״ר בערגער זעט אין שפּיטאָל ליגט זייערער אַ קרובֿ אין אַ צווייטן אָפּטייל צוליב דער זעלבער מחלה.

ד״ר בערגער באַשרײַבט סצענעס מיט די שפּיטאָל־סטראָזשן וואָס טוען די טעג פּונקט אַזאַ געפֿערלעכע אַרבעט ווי די געזונט־פּראָפֿעסיאָנאַלן.

איר משפּחה טאָר נישט ברענגען קיין עסן פֿאַר איר אָבער ד״ר בערגער דערטראַכט זיך צו אַ לייזונג.

אין די קאָרידאָרן, וווּ ס׳איז תּמיד געפּאַקט מיט מענטשן, איז איצט שאַ־שטיל

דער מחבר, אַ דאָקטער וואָס וועט די וואָך גיין אין שפּיטאָל העלפֿן קאָראָנאַ־פּאַציענטן, דריקט אויס אַ באַרעכטיקטע זאָרג.

דער בעסטער מיטל איז נישט צו טראגן מאסקעס, נאר צו וויסן ווען און ווי אזוי זיך צו וואשן די הענט.

דער מחבר קריטיקירט דאָס ליד וואָס פֿאַררופֿט זיך אויף די פּאַלעסטינער ווי „אַ פֿאָלק וואָס טראָגט אין זיך נאַכט‟.