דניאל גלאי

אַריה אלדר זעט אַ בפֿירושע פֿאַרבינדונג צווישן דעם ישׂראלדיקן לעבן מיטן ייִדישן לעבן אין אייראָפּע פֿאַרן קריג.

פּראָפֿ’ אורציון ברתּנא האַלט אַז כאָטש אָרטאָדאָקסיע האָט געשעדיקט די אינדיווידועלע פֿרײַהייט, האָט זי אָפּגעהיט דאָס פֿאָלק פֿון אַסימילאַציע.

אַ פּענסיאָנירטע אַדוואָקאַטין דערציילט ווי אַן אויסשטעלונג אין „תּפֿוצות־מוזיי‟ וועגן מיסחר פֿאַרן חורבן האָט געמאַכט אויף איר אַ טיפֿן רושם.

דער רעזשיסאָר מוטי אַבערבוך האָט געשריבן דאָס בוך נאָך זײַן אייגענעם באַשלוס זיך טיף צו פֿאַרבינדן מיט דער ייִדישער שפּראַך.

זאָל מען אין דעם וויכּוח דערמאָנען דעם חורבן, אָדער בלויז באַטאָנען די לעבעדיקייט פֿון דער שפּראַך במשך פֿון הונדערטער יאָרן?

כּדי מצליח צו זײַן דאַרף אַזאַ שריט אַרײַננעמען אַ ספּעציעלן סטאַטוס אויך פֿאַר אַנדערע ייִדישע שפּראַכן ווי דזשודעזמאָ און ייִדיש־אַראַביש.

אילנה שוהמיס פֿאַרטיידיקן די שפּראַכן פֿון די פּליטים אין ישׂראל וועט אפֿשר גורם זײַן שטיצע פֿאַר ייִדיש און אַנדערע ייִדישלעכע שפּראַכן.

דער פּאָעט יוני פֿײַן און דער רעציטאַטאָר הערץ גראָסבאַרד האָבן דערלעבט ביז 100 יאָר .