יהושע כּהנא

א נוקם ונוטר בין איך פֿון געבוירן אָן אָבער קיין לייבן־האַרץ פֿאַר די זאַכן האָב איך נישט.

דאָס וואָרט געפֿינט מען אין אַ צאָל אויסדרוקן ווי למשל „וואָס האָט ער באַקומען? אַ קדחת!“.

צוויי ייִדיש־רעדנדיקע אַרבעטער האָבן אויסגעטראַכט הומאָריסטישע צונעמענישן פֿאַר אַלץ וואָס קומט פֿאָר אין דער ווירבלענדיקער קיך.

טיף אין די בערג פֿון אַריזאָנע דערציילט די פֿרוי וועגן אירע אַמאָליקע פֿרײַנד אין וויליאַמסבורג און וועגן דעם טאָפּלטן לעבן פֿון אַ סך חסידישע מענער.

ס'איז נישט פֿאַרבײַ קיין טאָג וואָס דער לערער האָט נישט געפּאַטשט אַ תּלמיד אין דער באַק, געשלאָגן מיט די הענט ווי האַרטע שטיינער אָדער מיטן שטעקן.

די לעגענדע געפֿינט זיך אין קלמן שולמאַנס ספֿר פֿון 19טן יאָרהונדערט, „ארץ הקדם“.

די מנוחה פֿון דער באַשיידענער שמיני־עצרת ווערט אין גאַנצן אײַנגעשלונגען פֿון שׂמחת־תּורהס טומל, שיכּרות און כּבֿוד־זוכערײַ

דער מחבר דערציילט ווי ער האָט זיך אַרײַנגעגנבֿעט אין מקווה שטיבל, זיך אַרומגעקוקט — קיינער זעט נישט, ער דרייט די קליאמקע און גייט אַרײַן.