מיכאל קרוטיקאָװ

אין די 1970ער האָט דער קאַ־גע־בע אַקטיװ רעקרוטירט ייִדן ווי אַגענטן און זיי געשיקט קײן ישׂראל און אַמעריקע װי אימיגראַנטן.

די אױטאָביאָגראַפֿיע פֿונעם ייִדישן שרײַבער ירחמיאל בריקס, לעצטנס אַרויס אויף ענגליש, איז אַ ליטעראַרישער דענקמאָל צום אַמאָליקן פּױלישן ייִדנטום.

פֿיגורירט שלום־עליכמס באַליבטער העלד ווי אַ מוסטער פֿון אַ ייִדישן פֿאָטער אָדער ווי אַ קרבן פֿון זײַנע אײגענע קאַפּיטאַליסטישע חלומות?

דער אױפֿקום און ירידה פֿון די משפּחות שׂשׂון און כּדורי זײַנען געגאַנגען האַנט בײַ האַנט מיטן גורל פֿון דער בריטישער אימפּעריע.

בײַ די הײַנטיקע ייִדישע שרײַבער זײַנען דאָ אַ סך מער פּאָעטן אײדער פּראָזאַיִקער.

דער הײַנטיקער זומער איז אַן אוניקאַלע געלעגנהײט צו שאַפֿן אַן אַלװעלטלעכע װירטועלע סבֿיבֿה פֿאַר אַלע ליבהאָבער פֿון ייִדיש.

זלמן שניאורס נאָװעלע, „אַ טױט‟, אַנטפּלעקט דעם פּסיכאָלאָגישן קריזיס פֿון ייִדישער יוגנט אין אָנהײב פֿונעם פֿאַרגאַנגענעם יאָרהונדערט.

צבֿי פּרײגערזאָנס בוך, „װען די מנורה גײט אױס‟, איז אַ חסידישער משל, פֿאַרװיקלט אינעם לײַװנט פֿון אַ רעאַליסטישן ראָמאַן.